Ο στόχος κάθε θεραπευτικής προσέγγισης είναι να αποκαταστήσει τη λειτουργία στην υψηλότερη δυνατή βαθμίδα, σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο, βοηθώντας τους ανθρώπους να επιστρέψουν στη δραστηριότητά τους με ελάχιστο κίνδυνο επανατραυματισμού. Αν και η απόλυτη ξεκούραση και η αποφόρτιση μπορούν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα, συνδέονται με αρνητικές συνέπειες, όπως η μείωση της αντοχής των ιστών και η αύξηση της ευπάθειάς τους στο μέλλον.

Η κατανόηση του τρόπου που οι ιστοί ανταγωνίζονται στην φυσική πίεση και την μηχανική φόρτιση είναι χρήσιμη για την επίτευξη μιας ισορροπίας μεταξύ της σταθεροποίησης ενός τραυματισμένου ιστού και της αποφυγής ανεπαρκούς εκπαίδευσης.

Θεωρία Φυσικής Πίεσης

Σύμφωνα με τους Mueller και Maluf, οι βιολογικοί ιστοί προσαρμόζονται σε αλλαγές στα επίπεδα εφαρμοζόμενης πίεσης. Η διατήρηση της αντοχής των ιστών είναι απαραίτητη για την πρόληψη της ατροφίας, ενώ η υπερφόρτιση οδηγεί σε υπερτροφία. Πολύ υψηλά επίπεδα πίεσης προκαλούν τραυματισμό των ιστών και πιθανή μόνιμη ζημιά. Το μέγεθος, ο χρόνος και η κατεύθυνση της εφαρμοζόμενης πίεσης προσδιορίζουν τον συνολικό βαθμό έκθεσης σε φυσική πίεση. Τραυματισμός μπορεί να συμβεί λόγω μιας πίεσης υψηλής έντασης που εφαρμόζεται για σύντομο χρονικό διάστημα, μιας χαμηλής έντασης πίεσης που εφαρμόζεται για μεγάλη διάρκεια, και/ή μιας μεσαίας έντασης πίεσης που εφαρμόζεται επανειλημμένα στους ιστούς.